حسـِت مےڪنَم
حَتے وَقت هایے ڪـہ بے رنگ مے شَوم در روزهایت
آنقَدر مےخواهمت ڪـہ
واژه هایم ڪَم مے آورند از بَیاטּ دوست داشتنت
تُهے مے شَوم از خودم
پُر مے شَوم از حس داشتـטּ تو
مے بوسَمت
حتے اَز هَمیـטּ راهِ دور .
پ . ن :
✖زِندگے چـہ زیبآست!
تآ اِرآده ڪنم لَب هآیم
مُهرِ لَب هایت مےشوند✖