◕ یلدا با تو فرشته ی من ◕

 
 

یلدا نام فرشته ای است، بالا بلند. با تن پوشی از شب و 

 دامی از ستاره.
 
یلدا نرم نرمک با مهر آمده بود. با اولین شب پاییز.
 
و هر شب ردای سیاهش را قدری بیش تر بر سر آسمان می کشید 

 
تا آدمها زیر گنبد کبود آرامتر بخوابند.
 
یلدا هر شب بر بام آسمان و در حیاط خلوت خدا راه می رفت 

 و لابه لای خواب های زمین،لالایی اش را زمزمه می کرد.
 
گیسوانش در باد می وزید و شب به بوی او آغشته می شد.
 
یلدا شبی از خدا پاره ای آتش قرض گرفت. آتش که می دانی ، 

 همان عشق است. یلدا آتش را  در دلش پنهان کرد تا شیطان 

 آن را ندزدد. آتش در یلدا بارور شد.
 
فرشته ها به هم گفتند: " یلدا آبستن است. آبستن خورشید. 

 و هر شب قطره قطره خونش را به خورشید می بخشد و شبی که 

 آخرین قطره را ببخشد ، دیگر زنده نخواهد ماند."
 
فرشته ها گفتند: " فردا که خورشید به دنیا بیاید، یلدا  

خواهد مُرد."
 
یلدا همیشه همین کار را می کند؛ می میرد و به دنیا می آورد.
 
 یلدا آفرینش را تکرار می کند..
 
راستی، فردا که خورشید را دیدی، به یاد بیاور که او دختر یلداست
 
و یلدا نام همان فرشته ای است که روزی از خدا پاره ای آتش  

قرض گرفت...